Sunday 20 November 2011

Sunday inspiration


With so much work, you forget your creativity. That's why Sundays exist. To remember your real self. To do things you wouldn't, if Sunday wasn't there. Thanks to my happy week, that this day always comes at the end. Thanks to my sad brain who is still able to enjoy The Moment. Thanks to people who influence me. Thanks to black and white photography. When you don't need color to give life to your moments. Light and shadow can give all what you need. Compose a picture that is not real. Or capture the moment that your eyes had the chance to see. J'adore dimanche. 

Wednesday 24 August 2011

Think positive


Ήμουν διακοπές και προφανώς γεμάτη αισιοδοξία. Μπορεί να κρατήσει η θετική σκέψη; Χειμώνα που έρχεσαι, βοήθησέ με...

Sunday 26 June 2011

The real Me


 Όταν περνάς διάφορες δύσκολες καταστάσεις, αρχίζεις να βλέπεις τη ζωή σου απ'έξω και συνειδητοποιείς απόλυτα τις κινήσεις και τις επιλογές σου. Βλέπεις ποιοι λόγοι σε οδήγησαν σ'αυτές και ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Αυτό καμιά φορά με φοβίζει. Να είμαι τόσα πράγματα ταυτόχρονα, τόσο αντιδιαμετρικά μεταξύ τους. Αυτό βέβαια σου εξασφαλίζει ότι μπορείς να ταιριάξεις με πολλούς ανθρώπους. Τι να το κάνεις θα μου πεις, αν δεν βρεις τον έναν... Αυτός ο μύθος είναι και αλήθεια. Επειδή κουράζεσαι από τις πολλές συναναστροφές, αρχίζεις και επιθυμείς μία και αποκλειστική. Αλλά μετά πάλι τη βαριέσαι και σου λείπουν οι πολλοί. Ίσως κάποτε κατασταλάζεις με ειλικρίνεια σε έναν άνθρωπο ανάμεσα σε όλους αυτού του κόσμου και αρχίζεις και νιώθεις ασφάλεια. Όλη αυτή η αίσθηση όμως μεγαλώνει παράλληλα και την ανασφάλεια. Αρχίζεις να νομίζεις ότι μόνο με τον άνθρωπο αυτό είσαι ασφαλής και φοβάσαι τα ρίσκα και το άγνωστο. Μέχρι που μπορεί να πιέζεσαι τόσο πολύ, που να αμφισβητήσεις την ασφάλειά σου. Και μετά να αρχίσεις να δρας παρορμητικά. Πάντα στα προβλήματα και τα αδιέξοδα, ακούω τον εαυτό μου. Ποιον από όλους? Αυτόν που κρύβεται καλύτερα απ'τους υπόλοιπους. Τον πραγματικό. Αυτόν που λέει κοιμήσου και κοιμάσαι, φάε και τρως, ερωτεύσου και ερωτεύεσαι. Τόσο απλά. Χωρίς σκέψη, χωρίς πλάνο, χωρίς λογική. Μπορεί άραγε κανείς να καταστραφεί επειδή τον ακούει? Ή τελικά μόνο έτσι ζεις? Όλα αυτά δεν είναι μια κυριακάτικη σκέψη...

Tuesday 26 April 2011

Pina


I have been waiting a long time till I finally saw a movie that really touched me deep inside. I felt all the things a human can feel when being in front of the big screen. For me this year was not what someone calls 'good cinema year'. But now everything changed. Everything starts when I listen to my favorite radio station. I send the sms. I get the answer. You won two tickets for the 3D movie 'Pina'. I had a week to think of what I should expect. But I didn't. I was waiting patiently like a kid waits for his present. The day came, I put on the 3D glasses, I felt thankfull. Pina Bausch, WimWenters. Thank you. Not only for your greatness. Not only for your ideas. Not only for your existence. But also because I had a two-hour evening, from those someone has and feels that his life wouldn't be the same without this evening.

Περίμενα καιρό μέχρι που είδα μια ταινία που με άγγιξε πραγματικά. Ένιωσα ό,τι περισσότερο μπορεί να νιώσει κανείς βρισκόμενος μπροστά από μία οθόνη κινηματογράφου. Για μένα αυτή η χρονιά δεν ήταν 'μία καλή κινηματογραφική χρονιά'. Όλα άλλαξαν όμως. Όλα άρχισαν καθώς άκουγα τον αγαπημένο μου σταθμό στο ραδιόφωνο. Έστειλα το sms. Έλαβα την απάντηση. Έχετε κερδίσει μία διπλή πρόσκληση για την ταινία 'Pina 3D'. Είχα μία εβδομάδα καιρό να σκεφτώ τι περίμενα από την ταινία. Αλλά δεν το έκανα. Περίμενα υπομονετικά σαν παιδί που περιμένει το δώρο του. Η μέρα ήρθε, φόρεσα τα γυαλιά 3D, ένιωσα ευγνωμοσύνη. Pina Bausch, Wim Wenters. Ευχαριστώ. Όχι μόνο για τη μεγαλοσύνη σας. Όχι μόνο για τις ιδέες σας. Όχι μόνο για την ύπαρξή σας. Αλλά ακόμα γιατί πέρασα ένα δίωρο απόγευμα, από αυτά που περνάει κανείς και νιώθει ότι η ζωή του δε θα ήταν η ίδια χωρίς αυτό το απόγευμα. 

Monday 28 February 2011

Clive Owen


Maybe I first met him in the film 'Closer'. The first act that comes in my mind, when I think of that movie, is the violent inquisition he did to Julia Roberts when he returned from a professional trip and he found her just having a shower. He asked her where she had been and she answered she had been out to buy milk. He asks her why she had a shower. He saw in her eyes and her body that she made love with another man. He was strongly asking her to describe what happened in their house just before he came back. I don't know if it matters that he incarnated the fantasy of a totally masculine and tough man, but we use to adore, and sometimes fall in love with, the role an actor has impersonated. In that way, we conclude that the man behind the role is in his real life what we have seen in the screen.

Μάλλον τον πρωτοσυνάντησα στην κινηματογραφική εκδοχή του έργου 'Εξ' επαφής'. Η πρώτη σκηνή που θυμάμαι όταν σκέφτομαι αυτή την ταινία είναι η βίαιη ανάκριση που έκανε στη Julia Roberts όταν εκείνος επέστρεψε από επαγγελματικό ταξίδι και τη βρήκε να έχει βγει από το μπάνιο. Τη ρώτησε που ήταν κι εκείνη απάντησε ότι είχε βγει να πάρει γάλα. Τη ρωτά γιατί έκανε μπάνιο. Είδε στο βλέμμα και το κορμί της ότι είχε κάνει έρωτα με άλλον άντρα. Άρχισε να της ζητά επίμονα να του περιγράψει τα πάντα, ό,τι έγινε στο σπίτι τους λίγο πριν γυρίσει εκείνος. Δεν ξέρω αν φταίει που ενσάρκωσε τη φαντασίωση ενός απόλυτα αρρενωπού και σκληρού άντρα, αλλά συνηθίζουμε να λατρεύουμε, ακόμα και να ερωτευόμαστε, το ρόλο που έχει υποδυθεί ένας ηθοποιός. Έτσι φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι και ο άνθρωπος πίσω από το ρόλο είναι στην πραγματικότητα αυτό που έχουμε δει στην οθόνη.