Όταν περνάς διάφορες δύσκολες καταστάσεις, αρχίζεις να βλέπεις τη ζωή σου απ'έξω και συνειδητοποιείς απόλυτα τις κινήσεις και τις επιλογές σου. Βλέπεις ποιοι λόγοι σε οδήγησαν σ'αυτές και ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Αυτό καμιά φορά με φοβίζει. Να είμαι τόσα πράγματα ταυτόχρονα, τόσο αντιδιαμετρικά μεταξύ τους. Αυτό βέβαια σου εξασφαλίζει ότι μπορείς να ταιριάξεις με πολλούς ανθρώπους. Τι να το κάνεις θα μου πεις, αν δεν βρεις τον έναν... Αυτός ο μύθος είναι και αλήθεια. Επειδή κουράζεσαι από τις πολλές συναναστροφές, αρχίζεις και επιθυμείς μία και αποκλειστική. Αλλά μετά πάλι τη βαριέσαι και σου λείπουν οι πολλοί. Ίσως κάποτε κατασταλάζεις με ειλικρίνεια σε έναν άνθρωπο ανάμεσα σε όλους αυτού του κόσμου και αρχίζεις και νιώθεις ασφάλεια. Όλη αυτή η αίσθηση όμως μεγαλώνει παράλληλα και την ανασφάλεια. Αρχίζεις να νομίζεις ότι μόνο με τον άνθρωπο αυτό είσαι ασφαλής και φοβάσαι τα ρίσκα και το άγνωστο. Μέχρι που μπορεί να πιέζεσαι τόσο πολύ, που να αμφισβητήσεις την ασφάλειά σου. Και μετά να αρχίσεις να δρας παρορμητικά. Πάντα στα προβλήματα και τα αδιέξοδα, ακούω τον εαυτό μου. Ποιον από όλους? Αυτόν που κρύβεται καλύτερα απ'τους υπόλοιπους. Τον πραγματικό. Αυτόν που λέει κοιμήσου και κοιμάσαι, φάε και τρως, ερωτεύσου και ερωτεύεσαι. Τόσο απλά. Χωρίς σκέψη, χωρίς πλάνο, χωρίς λογική. Μπορεί άραγε κανείς να καταστραφεί επειδή τον ακούει? Ή τελικά μόνο έτσι ζεις? Όλα αυτά δεν είναι μια κυριακάτικη σκέψη...
No comments:
Post a Comment